باهار که میشنوم یا میخونم یاد شاملو میفتم ، نمیخوام خستگیامو بیارم برا وبلاگ و لاکچری بازیام تو اینستا باشه ، زندگی داره میگذره ما هم زورمونو میزنیم فقط بعضی وقتا خسته میشیم ، انگار که دوست داشته باشیم چارتا پاییز بخوابیم .
تابستون پارسال اینا بود که از اتفاقایی که تو زندگیم داشت میفتاد مینوشتم احتمالا گهگاهی ادامه بدم ، یه تیم فوتبال دستمه رده خردسالان و نونهالان ، یه روز قبل از عید یه بازی برا خردسالان (کلاس دوم حدودا) گذاشتیم براشون و همون تیمی که دوماه قبلش ازشون باخته بودیم رو بردیم ، بنظرم که خوشحالی من بیشتر از بچه ها بود .
ما تو زندگیمون موفق میشیم ولی این حسرت عمر رفته رو چیکار کنیم ؟ کاش دیر نشه.
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار .
ناز ِ انگشتای بارون ِ تو باغم می کنه
میون ِ جنگلا طاقم می کنه .
درباره این سایت